Yvonne Rikken-Walraven
Medewerker Uitvaartcentrum
Ik doe samen met mijn collega’s de laatste zorg van de overledene. Wij als verzorgers mogen de familie ondersteunen en begeleiden bij het verzorgen van de mensen waar zij van houden. Daarnaast ben ik gastvrouw voor de rouwbezoeken als mensen afscheid komen nemen in het mortuarium.
Ik ben getrouwd, en heb drie kinderen, twee bonuskinderen en inmiddels ook al vier heerlijke kleinkinderen. Dit samen met een hond en vier katten zorgt dus altijd wel voor leven in de brouwerij. In mijn vrije tijd lees en wandel ik graag, dat is heerlijk ontspannend. Verder kook ik graag. Het is altijd gezellig om een tafel vol kinderen, vrienden of familie in huis te hebben.
“Een van de mooiste dingen vind ik nog steeds de verzorging van de overledene samen met de familie.”
Meedenken en verzorgen tot in detail
Ik ben in dit vak gerold zoals veel anderen, omdat ik van dichtbij gezien heb hoe belangrijk het is om tijdens een overlijden goed begeleid te worden. Dit geldt natuurlijk voor alles rondom een uitvaart. Dit is een van de weinige dingen in je leven die je niet meer over kunt doen, maar waarvan de impact wel erg groot is. Voor mij was alles rondom het overlijden van iemand waar je van houdt onbekend terrein, je weet natuurlijk dat het er is, maar wat er allemaal bij komt kijken qua regelen en zeker qua gevoel dat had ik gelukkig nog niet meegemaakt. Ik heb dat nu wel 2 keer van dichtbij meegemaakt en waardeerde de hulp die we kregen van de uitvaartverzorgers. Voor mij persoonlijk heeft de begeleiding die ik kreeg met het verzorgen van de mensen van wie ik hield ervoor gezorgd dat ik er naderhand met een erg goed gevoel op terug heb kunnen kijken. Daar is mijn interesse in dit vak begonnen. En het mooiste is wel dat de mensen die mij toen zo fijn hebben geholpen nu mijn collega’s zijn.
Eén van de mooiste dingen vind ik nog steeds de verzorging van de overledene samen met de familie. Hoe bijzonder is het als je mensen hoort zeggen: ik wil er wel bij aanwezig zijn, maar niet helpen want dat durf ik niet. Of: ik denk niet dat ik het kan, iemand die overleden is aanraken. En als we dan met de verzorging beginnen en ik en mijn collega’s leggen stap voor stap uit wat we gaan doen en waarom we dat zo doen, dat de mensen het steeds minder spannend vinden en dat ze dan toch die sokken aanpakken om ze zelf aan te doen, helpen met aankleden, make-up of haren. Dat ze merken dat ieder stukje kleding dat ze aan doen ervoor zorgt dat de overledene steeds meer vader, moeder of oma wordt zoals zij ze gekend hebben. En als ze aan het eind van de verzorging nog even rustig met een kopje koffie naast de overleden zitten en zeggen: “We zijn zo blij dat we dit gedaan hebben, dit was echt fijn en zelfs mooi om te mogen doen, ik ben blij dat ik toch geholpen heb.” Dat is waar wij het voor doen.
